Het voorwoord zoals het in het boek te lezen is:
ODE AAN FRYSLAN
Het Friese landschap is al eeuwen lang een bron van inspiratie geweest voor dichters, schrijvers en vooral ook voor schilders. De verscheidenheid van dat landschap dat zich manifesteert door zijn weidsheid, zijn luchten, de bossen en heidevelden, de bijzondere sfeer van de “elf steden” en vooral ook door het water, heeft bijzondere schilderijen opgeleverd. Vooral het krachtige naoorlogse expressionisme van onder meer Gerrit Benner, Jan Frearks van der Bij en Klaas Koopmans is voor mij altijd synoniem geweest met het karakter van “Fryslân” . Dirk Beintema werkt op zijn eigen unieke wijze voort in deze rijke traditie. Met zijn manier van schilderen, waarbij de kern van het Friese landschap in krachtige kleuren wordt neergezet, weet hij je te raken. En.. daar gaat het tenslotte om. Een schilderij moet je raken, het moet je als het ware meenemen op een onbekende reis in je verbeelding. Het werk van Dirk doet dat. Het is niet alleen ambacht, maar het brengt vooral gevoel, betrokkenheid en emotie over. En ik moet er direct aan toevoegen: dat kan ook niet anders, want Dirk is een “gevoelsmens”.
De opdracht die de provincie Fryslân hem een aantal jaren geleden heeft gegeven om een serie schilderijen van onze mooie provincie te maken, heeft een prachtig resultaat opgeleverd. De schilderijen sieren zowel de publieke ruimtes als de kamers van medewerkers in het provinciehuis. Ze zijn op die manier een voortdurende bron van inspiratie voor iedereen die er naar kijkt. Ik ben er van overtuigd dat de komende jaren de waardering voor het werk alleen maar zal toenemen. Het is voor mij een genoegen en een eer om het voorwoord te mogen schrijven voor dit boek, waarin het werk dat Dirk Beintema de afgelopen jaren voor de provincie heeft gemaakt, is opgenomen. Niet alleen omdat ik een bewonderaar ben van zijn schilderijen, maar zeker ook omdat Dirk een buitengewoon plezierige en aimabele persoonlijkheid is. Een man die je graag tot je vrienden rekent.
Jan Wibier
(Voormalig Algemeen directeur provincie Fryslân)
Dirk over schilderen
Het landschap heeft mij altijd geboeid en aangezet het uit te beelden. Tekenen of schilderen, altijd was er die drang....
Ik herinner mij dat ik met mijn schetsboek in het weiland aan het Kalverdijkje zat te tekenen. Het landschap met de molen natuurlijk. Het zal in 1959 geweest zijn, ik was een jaar of 11. Er kwamen mensen naar me toe om te zien wat ik daar deed. Hun opmerkingen waren opbeurend en positief. Op mijn dertiende maakte ik mijn eerste olieverfje. De brug bij Doesbrug van Willem Roelofs. De lucht van olieverf en terpentijn heeft mij toen voor altijd gegrepen en doet mijn bloed nog immer sneller stromen. Als autodidact heb ik mij de schilderkunst zelf aangeleerd door oude meesters te kopiëren, Rembrandt, Verspronck, Hobbema, Kalf, Springer. Het waren mijn favoriete voorbeelden. Mijn schildersopleiding aan de Ambachtschool kwam mij daarbij heel goed van pas. Ook het feit dat ik acht jaar huisschilder ben geweest, heeft er toe bijgedragen dat verf voor mij weinig geheimen heeft. Naast datgene wat ik in mijn werkzame leven heb gedaan, heb ik altijd geschilderd. Desnoods s’nachts. Vanaf 1994 ben ik beroepsmatig werkzaam beeldend kunstnaar en exposeer ik in zeer goede galeries. Wanneer je een gezin hebt met drie opgroeiende kinderen, daarnaast avondstudie (lerarenopleiding), politieopleidingschool Lochem, en vervolgens de Bestuursacademie, en altijd fulltime werken, blijft er weinig tijd over om te schilderen. Met de verschillende banen die ik naast het schilderen heb gehad, ben ik feitelijk te beschouwen als een man van 12 ambachten en dertien schilderijen... Eerst was mijn schildersstijl realistisch, later impressionistisch. Het Friese landschap werd steeds belangrijker in mijn werk en is mijn geliefde inspiratiebron geworden. Vanaf 1990 schilder ik expressionistisch. Ik ben steeds op zoek naar de meest directe en indringende manier van uitbeelden. Mijn werk wordt vanaf 1994 gerekend tot het Fries autodidactisch expressionisme. Schetsen doe ik nog altijd. De schets vormt ook veelal de basis voor het landschap dat ik schilder. De laatste jaren schilder ik ook vaak ‘en plein air’ . Dat is heel verrassend en zeer boeiend, en het vereist een trefzekere hand. Op die manier houd ik feeling met het landschap. Het licht en de kleuren in het landschap komen heel anders op het doek dan wanneer je in het atelier schildert. De fascinatie voor het schilderen heeft me sinds mijn jeugd nooit meer losgelaten. Ik ben de provincie Fryslân dankbaar voor de aan mij verstrekte opdracht, om de laatste fase van mijn ambtelijke loopbaan, een serie schilderijen te maken van ons mooie Fryslân voor de provinciale collectie. Dit heeft mij de ruimte en de rust gegeven om te doen wat ik niet kan laten.
Ik mut gewoan skildere.
Dirk Beintema.
Een overzicht van de schilderijen die Dirk in opdracht van de provincie Fryslân heeft gemaakt en die in de provinciale kunstcollectie zijn opgenomen.
